Maandag 1 februari: Ik zoek op de site kamertje.nl alle advertenties die voldoen aan mijn criteria en verzamel deze in een word-bestand. Ik ben nu niet echt een moeilijke mens dus ik vind al snel een 20-tal kamers die voor mij voldoen. Er zijn wel een aantal criteria die ik belangrijk vind: max prijs € 400, min. oppervlak 8m² (de kleinste kamer die ik tegenkwam was 4m²!?), liefst zo dicht mogelijk bij mijn stageplaats en gratis parkeermogelijkheid in de omgeving zodat ik gemakkelijk mijn auto kwijt kan. Dit laatste kon ik meestal gemakkelijk controleren dankzij de fantastische uitvinding van Google Streetview. Deze toepassing van Google heeft mij goed geholpen bij mijn zoektocht!
Tot mijn verbazing waren er 2 kamers in Culemborg, dit is het dorp waar mijn stageplaats is. En 3 kamers in Nieuwegein, een buitenstad van Utrecht die vrij dicht bij mijn stageplaats ligt. Ik dacht dat deze kamers niet zo in trek zouden zijn bij de gewone studenten aangezien ze al een eindje buiten het centrum van Utrecht liggen, des te beter voor mij. Verkeerd gedacht dus... Diezelfde avond beslissen mijn vader en ik dat we de volgende dag naar Utrecht kunnen rijden om eens mijn stagewerf te bezoeken en om een kamer te zoeken. Een ogenblik later was het hotel geboekt, waren de advertenties afgedrukt en lag de kaart van Nederland klaar. Weeral dankzij Google streetview had ik mijn stagewerf al bekeken en wist ik ongeveer waar de werfketen stonden langs het 12-km lange traject. De week hiervoor had ik ook het contract ontvangen van Heijmans met alle nodig informatie. Ik wist dus ook al hoe mijn stagebegeleider noemt. Met deze informatie op zak hoopten we snel de juiste mensen te vinden.
Dinsdagmorgen 2 februari: rond 9:30u vertrekken we richting Utrecht. Ondanks de gietende regen gaat alles vrij vlot, al is de ring van Antwerpen nu niet een weg die ik dagelijks zou willen doen. Eenmaal in Nederland gekomen is het eerste wat mij opvalt het contrast met de Belgische autosnelwegen. Niet het kleinste putje te bespeuren de hele weg tot Utrecht! Dit terwijl bijna alle wegen in België kapot gevroren zijn. Al moet ik wel toegeven dat het wegdek er overal vrij nieuw uitzag. Maar toch... Het was een hele verademing. Wanneer we Utrecht al dicht genaderd zijn rijden we even af bij een tankstation om een wegenkaart van Utrecht te kopen. Ik hoor sommigen al denken dus geef ik direct antwoord: nee, ik heb geen GPS en nee ik wil er ook geen. Geef mij maar een goeie GSP (GevouwenStratenPlan) in de hand en we geraken ook overal, zeker met een ervaren navigator naast mij.
Al snel komen we op de A2 en zien we de wegenwerken. Het eerste deel blijkt niet uitgevoerd te worden door Heijmans maar door de Nederlandse BAM-groep. Maar een aantal kilometers verder zien we toch de gele Heijmans-werfketen naar ons wenken. Aangekomen bij de werfketen zien we dat de benaming 'werfketen' nogal klein is uitgedrukt. Het is eerder een reeks kantoren. Eenmaal binnen komen we snel terecht bij mijn projectleider Mr. Goethals. Hij is direct heel enthousiast en vriendelijk en begint meteen te vertellen wat er nog moet uitgevoerd worden, wat ik zal mogen doen, met wie ik mag meelopen,... Ik krijg zelf mijn eigen bureau, computer, sleutels,... zelf een fluo-jasje! Wij proberen onze babbel zo kort mogelijk te houden maar tot onze verbazing blijkt Mr. Goethals alle tijd te hebben. Na een half uurtje vertrekken we met een goed gevoel richting Culemborg-centrum.
De euforie verdwijnt al snel wanneer we bij het eerste huis aankomen. Na een tijdje aan te bellen doet er een ietwat verwarde student open. Nadat we ons verhaal gedaan hebben legt hij ons uit dat het systeem in Nederland een beetje anders werkt dan bij ons. Het is niet de bedoeling dat je op basis van de advertentie gaat aanbellen, de kamer gaat bekijken en als ze goed is het contract kan tekenen, zoals we ondertussen al gewoon waren bij onze zoektocht naar koten in België. De bedoeling is dat je op de site reageert op de kameradvertentie (tegen betaling), dan nodigen ze alle geïnteresseerden uit op een 'hospiteerborrel' om de kamer te bekijken en de persoon die ze het liefst hebben krijgt de kamer. Niet evident dus als je weet dat vele hospiteerborrels 's avonds in de loop van de week vallen en dat ik eventjes 460km moet afleggen heen en terug...
Maar we geven niet zo snel op. Bij de tweede kamer in Culemborg was er niemand thuis dus trokken we richting Nieuwegein. Na een tijdje zoeken in een wijk vinden we de woning. Hier doet er een vriendelijke huiseigenaar open. Die vertelt mij dat de kamer momenteel bezet is maar dat ze misschien vrij komt eind februari. Dit zou ideaal zijn voor mij. Hij bood zelf aan om een andere bevriende kamer-eigenares te contacteren om te vragen of zij nog kamers had indien zijn kamer niet vrij zou komen. Hij zou later op de avond een mail sturen met haar antwoord. Na dit bezoek vertrokken we richting hotel. Hier aangekomen zag ik dat ik al een mail had gekregen. Zijn kamer ging niet vrijkomen en de andere vrouw haar kamers waren ook volzet. Terug bij af dus.
Woendag 3 februari: Deze dag verloopt de zoektocht niet veel beter dan de vorige. We rijden een aantal kamers af maar het resultaat is steeds hetzelfde. Uiteindelijk beslissen we om terug huiswaarts te gaan om dan toch maar van thuis uit een kamer te regelen.
Een tweetal weken reageer ik regelmatig op kamers die mij interesseren. Op enkele van mijn reacties krijg ik een antwoord dat ik mag bellen voor een afspraak. Maar iedere keer als ik dan bel krijg ik te horen dat de kamer reeds verhuurd is door iemand die al komen kijken is. Tot ik op maandag 15 februari eindelijk een positief antwoord kreeg toen ik belde. Ik mocht de volgende dag een kamer in Nieuwegein gaan bekijken.
Dinsdag 16 februari: Met een goed gevoel vertrek om om 8u 's morgens met de trein richting Utrecht. Volgens mijn berekeningen zou ik die dag 8u op de trein zitten. Ik had mij dus voorzien van een goed boek en mijn laptop. In Gent aangekomen vertelden de informatieschermen mij met een blinkend rood getal dat mijn trein naar Antwerpen 20 min vertraging had. Vrij krap dus als je weet dat ik in Antwerpen 21 min heb om over te stappen richting Amsterdam.
Zoals gevreesd kom ik in Antwerpen net te laat aan op het perron richting Nederland. Een uurtje het station van Antwerpen verkennen dan maar. Uiteindelijk kan ik mijn reis toch verderzetten, hopelijk zonder verdere problemen. Wanneer de stem van de Nederlandse conductrice door de luidspreker klinkt wordt deze hoop als snel de kop ingedrukt. Deze stem vertelt ons dat de locomotief van de trein voor ons in brand staat net voor Rotterdam. Frustratie steekt de kop op want ik moet net in Rotterdam overstappen richting Utrecht. Maar een glimlach komt op mijn gezicht wanneer de conductrice als volgt verder gaat: 'daarom zal deze trein omrijden via Utrecht'. Een geluk bij een ongeluk. Alle eerdere verloren tijd kan zo snel ingehaald worden waardoor ik toch nog op tijd in Utrecht kan zijn.
Naast de frustratie en de opluchting heb ik ook nog de tijd om op te merken dat de mededelingen in de Nederlandse treinen zowel in het Nederlands als in het Engels gebeuren. En in België maar klagen dat we twee talen moeten kunnen spreken. In Nederland nemen ze er vrijwillig een tweede taal bij :-D. Ik had vroeger al gemerkt dat veel Nederlanders tussendoor regelmatig Engelse woorden gebruiken. Ondanks dat we in België trots zijn op onze taalvaardigheid denk ik toch dat er meer Nederlanders vlot Engels kunnen dan Belgen. Wat betreft de juiste uitspraak zijn de Belgen dan weer vlotter.
Na dit korte intermezzo ga ik weer verder met mijn treinreis. Aangekomen in het station van Utrecht moet ik toch even mijn weg zoeken om de tram te vinden richting Nieuwegein. Na een twintigtal minuten met de tram sta ik uiteindelijk voor het juiste adres. Op de onderstaande foto heb ik het appartement aangeduid. Het is gelegen in een rustige wijk. Vlakbij is er een winkelcentrum, een sportcomplex en de tramlijn naar Utrecht-centraal. Het is ook maar 15 min rijden naar mijn stageproject. Wat betreft de ligging is het dus ideaal.
Na aan te bellen doet er een vriendelijke, roodharige vrouw van rond de 50 doet open en biedt mij onmiddellijk een theetje aan. Na een gezellige babbel krijg ik de kamer te zien. Ik twijfel niet lang en 10 minuten later is de administratie afgehandeld. De kamer en de ligging er van zijn ideaal. Er is maar één minpunt. In de dichte omgeving zijn er noch studenten, noch studentencafé's te bespeuren... Het zal dus niet zo gemakkelijk zijn om in contact te komen met andere studenten of jongeren. Maar hierop zal ik wel nog een oplossing vinden.
Na een uurtje zit ik terug op de tram naar Utrecht-centraal waar ik al wat vlotter mijn weg vind. De treinrit naar België gaat probleemloos tot ik aankom in Antwerpen. Hier blijkt dat er bijna geen treinen rijden door een spontane staking. Na een vlugge blik op het scherm zie ik dat ik exact één minuut heb om alle vier verdiepingen van het station te overbruggen om de laatste (!) trein naar Gent te halen. Ondanks mijn slechte conditie (student zijn eist zo zijn tol) bereik ik net tijdens het fluitsignaal de openstaande treindeuren. Al hijgend wring ik mij tussen met winkelzakken overladen tieners, jongeren en moeders. Het lijkt wel alsof half vrouwelijk Vlaanderen een dagje is gaan shoppen in Antwerpen.
Wanneer ik eindelijk aankom in Gent zie ik hetzelfde beeld op de schermen als in Antwerpen. Tot mijn opluchting wordt er even later toch nog een trein aangekondigd richting Waregem. Na een hele dag onderweg te zijn geweest kan ik mij uiteindelijk toch thuis in de zetel ploffen. Ik heb nu wel een kamer in Utrecht maar ik moet nu wel nog mijn kot in Aalst kwijt geraken...
